De capitán Mosqueira ao capitán Cerdeira de La Catira Por: Xurxo Martínez Crespo
O primeiro e derradeiro magnicidio da historia venezuelana foi o de Delgado Chalbaud, magnicidio nunca resolto. A presidencia foi ocupada polo coronel Marcos Pérez Jiménez. El, e sobre todo o seu ministro do Interior, Ernesto Vallenilla Lanz, foron os encargados de tratar de opacar a figura do literato que derrocaran uns anos antes.
Vallenilla contrata a Cela (casualmente) para tratar de opacar a novela de Gallegos Doña Bárbara. Para La catira, Cela viaxou ás chairas venezuelanas coñecidas como llanos. Un llano é o equivalente á pampa arxentina.
Camilo José Cela, o tempo que estivo nos llanos do estado Apure empregou os coñecementos de Mosqueira Manso para que lle servisen de guía, ou como din os venezuelanos, de baquiano.
Encantado ficou nese bravo lapso de tempo, Cela, da natureza e de Mosqueira, tanto asi que Mosqueira quedou como un dos protagonistas de La Catira co nome de “capitán Cerdeira”.
Mosqueira en La Catira
“O capitán Cerdeira navegara os sete mares. O capitán Cerdeira -pequeniño e rexo, delgado e voluntarioso- era un bo celta mariñeiro e trotamundos, que decote quería ver o que ficaba alén do horizonte.
-Estamos no reino dos caribes (nome venezuelano para as pirañas), amigo meu, o río Apure é todo el unha inmensa caribera.
-Si, señor.
-E tanto! Quen caia á auga por estas latitudes, non o conta.
-Si, señor.
O capitán Cerdeira, de pé no bongo, que xa é difícil, semellaba o nobre porte dun vixía do tempo dos descubrimentos. Evaristo quiso ser orixinal.
-Capitán, sabe vostede o que penso?
O capitán Cerdeira fitou a Evaristo con certa estrañeza. O capitán Cerdeira non sospeitaba que Evaristo pensase. -Non, que pensa vostede?
Evaristo tomou alento; despois, sorriu.
-Pois penso que ten vostede o nobre porte dun vixía do tempo dos descubrimentos.
O capitán Cerdeira ensaiou un condescendente aceno de aprobación.
–Grazas, Evaristo...
Evaristo, antes Camilo, aquel galego do discurso, andou unha tempada polo Orinoco, acompañando ao seu paisano o capitán Cerdeira, o home que máis sabia de tartarugas en todo o universo.
Eis a descripción cuspida de Mosqueira Manso vista a través dos ollos e a pluma de Camilo José Cela durante a súa estadía en Venezuela.
O primeiro e derradeiro magnicidio da historia venezuelana foi o de Delgado Chalbaud, magnicidio nunca resolto. A presidencia foi ocupada polo coronel Marcos Pérez Jiménez. El, e sobre todo o seu ministro do Interior, Ernesto Vallenilla Lanz, foron os encargados de tratar de opacar a figura do literato que derrocaran uns anos antes.
Vallenilla contrata a Cela (casualmente) para tratar de opacar a novela de Gallegos Doña Bárbara. Para La catira, Cela viaxou ás chairas venezuelanas coñecidas como llanos. Un llano é o equivalente á pampa arxentina.
Camilo José Cela, o tempo que estivo nos llanos do estado Apure empregou os coñecementos de Mosqueira Manso para que lle servisen de guía, ou como din os venezuelanos, de baquiano.
Encantado ficou nese bravo lapso de tempo, Cela, da natureza e de Mosqueira, tanto asi que Mosqueira quedou como un dos protagonistas de La Catira co nome de “capitán Cerdeira”.
Mosqueira en La Catira
“O capitán Cerdeira navegara os sete mares. O capitán Cerdeira -pequeniño e rexo, delgado e voluntarioso- era un bo celta mariñeiro e trotamundos, que decote quería ver o que ficaba alén do horizonte.
-Estamos no reino dos caribes (nome venezuelano para as pirañas), amigo meu, o río Apure é todo el unha inmensa caribera.
-Si, señor.
-E tanto! Quen caia á auga por estas latitudes, non o conta.
-Si, señor.
O capitán Cerdeira, de pé no bongo, que xa é difícil, semellaba o nobre porte dun vixía do tempo dos descubrimentos. Evaristo quiso ser orixinal.
-Capitán, sabe vostede o que penso?
O capitán Cerdeira fitou a Evaristo con certa estrañeza. O capitán Cerdeira non sospeitaba que Evaristo pensase. -Non, que pensa vostede?
Evaristo tomou alento; despois, sorriu.
-Pois penso que ten vostede o nobre porte dun vixía do tempo dos descubrimentos.
O capitán Cerdeira ensaiou un condescendente aceno de aprobación.
–Grazas, Evaristo...
Evaristo, antes Camilo, aquel galego do discurso, andou unha tempada polo Orinoco, acompañando ao seu paisano o capitán Cerdeira, o home que máis sabia de tartarugas en todo o universo.
Eis a descripción cuspida de Mosqueira Manso vista a través dos ollos e a pluma de Camilo José Cela durante a súa estadía en Venezuela.
No hay comentarios:
Publicar un comentario